Άδραξε τη μέρα σου

Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Για εκείνους που αγωνιούν...(όσοι κι αν είναι..)

Τα πάντα είναι υπέροχα, στις 15 επαναπατρίζομαι στο στρατόπεδο της Καβάλας, αύριο φεύγω για σχηνάκια και βολές με το άρμα και εσείς ελπίζω να συνεχίζεται να κοιμάστε ήσυχα. Σας παραολουθώ όλους και όποτε μπορώ σχολιάζω στις περιπέτειές σας και στις ιδέες σας.
Σύντομα ελπίζω να σας αποζημιώσω με μια καλή ιστορία..
Καλό μήνα κιόλας......

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

τόσες διαφορετικές εικόνες..

Καταρχήν καλημέρα και καλώς σας βρήκα μετά από τόσο καιρό. Είναι περίεργο συναίσθημα να λες ότι γυρνάς στα πάτρια εδάφη σου, από κάπου όπου ποτέ δεν ένιωσες ξένος. Και γιατί να νιώσεις ξένος, επειδή βλέπεις πολλές αγγλικές πινακίδες, ή επειδή περνάς το δρόμο και τα αμάξια σου έρχονται απο την αντίθετη (για εμάς) φορά, φωνάζοντας κάθε φορά "άρε καλαμαρά.." Τρελαίνομαι που φωνάζουν ο ένας τον άλλον κουμπάρο - κουμπάρα,δείχνει και μια αγάπη προς τον πλησίον, σου χίλιες φορές καλύτερο από το δικό μας μ@λ@κ@..Γενικά έχω προσαρμοστεί και περνάω αρκετά καλά...έχω τόσα να πω και δεν ξέρω από που να ξεκινήσω, άντε πάμε...


Ημ/νια: 28/9
Ωρα: 10:43
Τόπος: παλιός αεροδιάδρομος

Αφόρητη ζέστη, τους 45 τους έχει πιάσει. Άντε πάλι μια απ'τα ίδια, "κάντε τρεις σωστές διελεύσεις και θα φύγουμε" μας έλεγε ο ίλαρχος. Στις 1/10 είναι η παρέλαση, ημερομηνία ανεξαρτητοποιήσεως από τους Άγγλους, και ως μάχιμο στρατόπεδο έχουμε την τιμητική μας.
 Ένας φαντάρος μας μοιράζει προγεύματα,βάζω το χέρι μου μέσα στην μαύρη σακούλα σκουπιδιών και πιάνω ένα ψωμάκι με χαλούμι και κέτσαπ. Από πίσω τον ακολουθεί κάποιος με νερά, ένα στον καθένα για να φτάσεις για όλους. Οι πρώτοι είναι τυχεροί παίρνουν μπουκαλάκια σε σωστή θερμοκρασία, οι υπόλοιποι απλά κοιτάμε τον πάγο μέσα σ'αυτά. Μερικοί δεν αντέχουν και πίνουν ότι υπάρχει πάνω πάνω(ζήτημα να γέμισε ένα κουταλάκι του γλυκού),αν πεταχτεί σε κάποιο κεφάλι πάει το άνοιξε. Έχουμε αράξει στην άκρη του δρόμου, έχουμε αποθέσει τα Κ.Ε.Ο(κράνος-εξάρτηση-όπλο) και απολαμβάνουμε το γεύμα μας. Βάζω στο κινητό CCR-Fortunate song και σηκώνομαι να ξεμουδιάσω τα πόδια μου, και τότε "κλικ" η εικόνα. Οι μισοί από εμάς ξαπλωμένοι στο χώμα, άλλοι ξεκουράζουν τα μάτια τους, μερικοί κάνουν τσιγάρο, κάποιοι προσπαθούν σπάσουν τον πάγο από το μπουκάλι είτε με το όπλο είτε πετώντας το στο έδαφος. Ο Αντώνης έχει αρχίσει να κουνιέται στο ρυθμό του τραγουδιού, την ώρα που από πίσω περνάνε άρματα μάχης, τζιπάκια, ερπυστριοφόρα οχήματα, πεζοπόρα τμήματα παρέλασης από απόστρατους ενώ  ελικόπτερα και αεροπλάνα σχίζανε τον αέρα.Θύμισε πολύ Forest Gump κατάσταση..http://www.youtube.com/watch?v=bmHoySrZX60.
"Ο ουλαμός στη θέση του", ακούστηκε από τον υπίλαρχο και όλοι προσπαθήσαμε να συμμαζέψουμε το μυαλό μας από κει που έτρεχε και να συνταχθούμε σωστά. Μας είδαν έτσι όπως ήμασταν και μας έδωσαν σύνθημα μπας και ξυπνήσουμε." Ψηλά ψηλά τα μαύρα τα μπερέ...." 
- Τίποτα κύριοι θέλω ζωντάνια πάμε ΦΩΝΗ....
"Ψηλά ψηλά........", σάμπως καλύτερα τώρα.Την ώρα που τελειώναμε την αναφώνηση του συνθήματος και αφού σάλια υπερηφάνειας κάλυψαν το σβέρκο μου από τον πίσω στρατιώτη, δυο απόστρατοι με κυπριακή παραλλαγή, πορτοκαλί φουλάρι, και αρκετά μούσια γύρω στα 65 μας πλησίασαν.
 -Δεν ξέραμε ότι είστε τέθωρες, το καταλάβαμε από το σύνθημα, πρέπει να νιώθετε περήφανοι που κρατάτε ένα τέτοιο όπλο λέγανε καθώς ψηλάφιζαν το ΜΚ1 που κράταγα.Ένα τέτοιο όπλο κάποτε έσωσε ολόκληρη πόλη (Αραδίππο), καθώς όταν οι κάτοικοί της την εγκατέλειπαν ένα τούρκικο τζιπάκι μπήκε μέσα για να τοποθετήσει τούρκικη σημαία για την οριοθέτηση των συνόρων και ένας στρατιώτης το έτρεψε σε φυγή με το μπαμ που ακούστηκε από το όπλο του. Έτσι άρχισαν να μας μιλάνε για εκείνες τις μέρες του πολέμου, για τους στρατιώτες που χάνονταν. για τ'αδέλφια που πέθαναν δίπλα τους και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. σκουπίζοντας κάθε τόσο τα μουσκεμένα μάταια τους. Διέκρινες και μιαν οργή για τους Έλληνες αξιωματικούς και τις λάθος διαταγές που δίνανε, όπως τότε που τους είπαν ότι οι Τούρκοι βρίσκονται 10 χλμ έξω από την πόλη ενώ αυτοί ήταν μόλις μερικά μέτρα και τους πρόλαβαν μέσα στα stayer και δεν άφησαν κανέναν ζωντανό, ή για την ημέρα που σκοτείνιασε ο ουρανός από τους αλεξιπτωτιστές του εχθρού και οι αξιωματικοί τους λέγανε μην πυροβολείται είναι άσκηση....
Μέσα στο stayer, επιστρέφοντας στη μονάδα κάθομαι και σκέφτομαι τα λόγια τους και προσπαθώ να δημιουργήσω εικόνες, βρήκαμε το κίνητρο που ψάχναμε για να βάλουμε τα δυνατά μας στην παρέλαση....

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

...ήρθε η ώρα. για obaldi oblada..

...δεν είναι χαιρετισμός...  δεν είναι αποχαιρετισμός
απλά φεύγω για Κύπρο...δεν ξέρω πότε θα ξανάρθω σε επαφή με το μπλοκ ...καλά να περνάτε..καλό υπόλοιπο διακοπών... και όταν θα πηγαίνεται να κλείνεται τη μπαλκονόπορτα, αν και μακρυά, ίσως με ακούσετε να τραγουδάω:



φιλιά σε όλους

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

..Μυρμήγκι..

        Ο ήλιος ήταν ανυπόφορος, μέσα στην μουσκεμένη παραλλαγή μου - ήθελα να ξερα κανένας δεν τους έχει μιλήσει για τις βερμούδες -  παρακαλάγα να τελειώσει η αναμονή της φρουράς, για να ξεκινήσω την υπηρεσία μου. Πυρασφάλεια, είσαι σε ετοιμότητα και σε περίπτωση πυρκαγιάς σε αρπάζουν και φεύγετε, αλλά συνήθως απλά αράζεις στο Κ.Ψ.Μ. Βγάζω την πράσινη πετσέτα με το Ε.Σ γραμμένο πάνω της και σκουπίζω τον ιδρώτα μου,ένα απαλό αεράκι και νομίζω ότι κάποιος από πάνω με λυπήθηκε. Παίρνω το παγούρι και κατεβάζω μερικές γεμάτες γουλιές, γύρω μου άλλα είκοσι άτομα με έχουν μιμηθεί. 
        Σκύβω και κοιτάω τις αρβύλες μου, θέλουν καθάρισμα, άραγε στον πόλεμο θα έχω χρόνο; Με αργές κινήσεις σηκώνω το αριστερό πόδι και το φέρνω στη γάμπα του δεξιού ποδιού. Τρίβω τρίβω, σαν να γυάλισε κάπως άντε και το άλλο. Ωχ τι είναι αυτό; Αρκετά μεγάλο για μυρμήγκι. Τυχερό σκέφτομαι, πως και το είδα, για μερικά δευτερόλεπτα μένω ακίνητος με το ένα πόδι στον αέρα. Σκέφτομαι να το κατεβάσω ή όχι, σίγουρα όχι, αρκετά άντρα με έχει κάνει ο στρατός...ας βγάλω πουθενά αλλού τα τόσα αποθέματα τεστοστερόνης. Αφήνω το μυρμήγκι να περάσει....μια αίσθηση ικανοποίησης πάει να σχηματιστεί στο πρόσωπό μου,αλλά με τη άκρη του ματιού μου βλέπω την πεντακάθαρη αρβύλα του διπλανού μου να κατεβαίνει με δύναμη και να συνθλίβει το μυρμήγκι. 
        Τι μαλάκας σκέφτηκα, ναι το σκέφτηκα, για μένα όμως. Που καθόμουν ακίνητος με το ένα πόδι σηκωμένο ενώ θα μπορούσα να είχα κάνει και γω μια τέτοια κίνηση. Μάλλον όχι, δεν ανήκω σε εκείνη την κατηγορία. Αλήθεια πόσες υπάρχουν;

             Ο Καλός, ο Κακός και ο Άσχημος

        Καλός: Εγώ
α)Την επιλογή σου την έκανες, να είσαι ο καλός στην υπόθεση, απλά κοίτα να μην σου χαλιέται η διάθεση με τον κάθε αντιδραστικό.

β)Την επιλογή σου την έκανες, να είσαι ο καλός στην υπόθεση, απλά πήγαινε κάπου απόμερα και κλάψε χωρίς να σε δει κανένας για το καημένο το μυρμήγκι.

γ)Την επιλογή σου την έκανες, να είσαι ο καλός στην υπόθεση, τώρα γύρνα και βάρα τον αντιδραστικό.


        Κακός: Διπλανός Στρατιώτης
Δεν χάνεις την ευκαιρία να δείξεις πόσο αλύπητος είσαι κάθε στιγμή της ημέρας. Σ'αρέσει να περιφρονείς τους αδύναμους και να τους πατάς, κυριολεκτικά και μεταφορικά όταν εκείνοι τολμούν να σε αψηφήσουν.

       
        Άσχημος: Μυρμήγκι
Ποτέ σου δεν έχεις ενοχλήσει κανέναν, απλά τυχαίνει και βρίσκεσαι την λάθος ώρα στην λάθος στιγμή. Με λίγη τύχη καταφέρνεις και υπερνικάς τα περισσότερα εμπόδια που εμφανίζονται στο δρόμο σου, και πάνω που νομίζεις ότι τελείωσες, εμφανίζεται ο από πάνω και σε τσακίζει, κυριολεκτικά και μεταφορικά.


και όπως έλεγε και ο Βούρος, "Εσύ αποφασίζεις"

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Νυχτερινή ιστορία

Δεν σε είχα προσέξει από την αρχή, παρόλο που το μαγαζί ήταν σχεδόν άδειο. Κάθεσαι απέναντι στο μπαρ, μαζί με τη φίλη σου και πότε πότε έρχεται και κανένα αγοράκι και μιλάτε.
 Όχι τίποτα το εντυπωσιακό, απλή, για μια μπυρίτσα, όπως όλοι μας εκείνο το βράδυ. Σε κοιτάω, με κοιτάς. Ξεκινάμε το αγαπημένο μου παιχνίδι, ποιος θα στρέψει γρηγορότερα τη ματιά του... και όλο χάνεις. Σηκώνεσαι και πας στο μπάνιο, όχι ακόμα, μ'αρέσει το παιχνίδι και θα πάω σιγά...
Άκυρο...τελικά έρχομαι, περιμένω αλλά τίποτα, μπαίνω στην τουαλέτα(πολλές μπύρες), βγαίνω...που είσαι γαμώτο μου...
Επιστρέφω στο τραπέζι μου, είσαι πάλι στο μπαρ και κάθεσαι, τώρα όμως σε έχω προφίλ....
Σε κοιτάζω, εσύ κοιτάς απέναντι τον καθρέφτη...πρέπει να σιγουρευτώ ότι κοιτάς εμένα...χαμογελάω...χαμογελάς και εσύ....τώρα σιγουρεύτηκα...αλλά γιατί μέσα από τον καθρέφτη...γύρνα...  Βγάζεις το κοκαλάκι και αφήνεις τα μαλλιά σου κάτω...(κάπου είχα διαβάσει για αυτές τις κινήσεις - κινήσεις του σώματος...άντε ρε...)....και τότε γυρνάς....ένα βλέμμα και μιλάς στη φίλη σου.....Αυτό ήταν σηκώνομαι....
Ώσπου, ακούω τη φωνή του κολλητού....
- ρε Παναγιώτη αυτή εκεί πρέπει να σε γουστάρει..
-τι Παναγιώτη ρε, αφού εγώ κάνω παιχνίδι τόσην ώρα...
-Όχι ρε μπιλάρα, το Πάνο κοιτάει....
- ρε Λιαπή δεν πας καλά...., πες και συ ρε Παναγιώτη...
-Εγώ είμαι αλλού....λογαριασμό....αλλά όντως εμένα πρέπει να κοιτάει...
-Βρε δεν με παρατάτε.... κοιταχτείτε καλύτερα για κανα μυωπικό γυαλάκι....που είναι ο άλλος να πληρώσουμε...
Τι σου είναι οι φίλοι.......


Σάββατο 22 Μαΐου 2010

1η άδεια...

Πρέπει να πας...να γίνεις άντρας...μια ζωή αυτό άκουγα από τους μεγαλύτερους όταν μίλαγαν για το στρατό..ε πήγα λοιπόν...αισίως έκλεισα 2 βδομάδες σχεδόν..
Το καλό είναι ότι γνωρίζεις κάθε λογιώ καρύδι..(έτσι δε λέγεται;)..απο το 18χρονο πιτσιρίκι που αφήνει για πρώτη φορά το σπίτι του.. από τον 20χρονο στρατοεκστασιασμένο ..μέχρι και τον 27χρονο "μορφωμένο με πτυχία και διδακτορικά..ως και τον 30άρη με γυναίκα και ένα κουτσούβελο που κουβαλάει πάντα σε μια φωτό στη τσέπη του χιτωνίου του...
Θα γνωρίσεις και τους τρακαδόρους που δεν αγοράζουν ποτε τους πακέτο...θα γνωρίσεις τα καλά παιδιά με το χαμόγελο και την πρωινή καλημέρα...τα παιδιά της παρέας με τα καλαμπούρια και τις πλάκες...θα γνωρίσεις και τους παλιούς που τα ξέρουν όλα και θα σε ζαλίζουν με την πρώτη προσοχή.. θα γνωρίσεις και τους ήσυχους, που κάθονται σε μια γωνιά χωρίς να μιλάνε σε κανέναν χωρίς πολλές συναναστροφές...που χρειάζονται ένα χαμόγελο(καύσιμο) για να ξεκινήσουν...
Θα βρεις και άτομα όπως ο Λεωνίδας.. που κρατάνε γερά ..που μαζεύουν και ανέχονται πράματα...και κάποια στιγμή...δεν αντέχουν άλλο την "πίεση"..το γεγονός ότι η γυναίκα τους είναι έγκυος και εκείνοι δεν είναι δίπλα τις...ξεσπάνε..σηκώνουν το θάλαμο στο πόδι με τις φωνές τους....πετάνε τα ρούχα των υπόλοιπων στρατιωτών..στολίζουν τον καθένα με κοσμικά επίθετα...και τέλος μαζεύουν τα πράγματά τους και αποχωρούν με τη συνοδεία των αξιωματικών υπηρεσίας για το ιατρείο...και δεν τους ξαναβλέπουμε...ελπίζω τουλάχιστον να είσαι αγκαλιά με τη γυναίκα σου ρε σειρούλα...καλή συνέχεια..

Δευτέρα 22 Μαρτίου 2010

...φαντάσου...

Φαντάσου..έναν κόσμο,όπου οι άνθρωποι θα είναι καλωδιωμένοι, με ένα μηχάνημα παλμογράφου. Το οποίο θα κρέμεται πάνω απο τα κεφάλια μας με ένα αόρατο σχοινί...
Φαντάσου..κάθε άνθρωπος θα είχε το προσωπικό του ήχο, το δικό του μπιπ...
Φαντάσου.. να μην μπορούμε πλέον να κρύψουμε τα συναισθήματά μας και όταν περνάει το άτομο που λαχταράει η καρδιά μας, το μπιμπ να μεγάλωνει, να γίνεται, πιο συχνό. Οι νοητές πράσινες γραμμές να κουνιούνται σαν τρελές πάνω κάτω και συ να προσπαθείς μάταια να το σταματήσεις.
Φαντάσου..όμως να υπήρχε μάθημα στο σχολείο, μάθημα υποκριτικής συναισθημάτων. Όπου θα μάθαινες πως να ελέγχεις τους χτύπους της καρδιά σου, να κρύβεις αυτά που αισθάνεσαι..
Φαντάσου..πόσο διαφορετικά θα ήταν όλα αν φωνάζαμε για αυτά που νιώθαμε...

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

..bb..

δεν περίμενα να ήταν τόσο δύσκολο....4,5 χρόνια στο ίδιο σπίτι..σχεδόν το 1/5 της ζωής μου σε μια πόλη που καραγούσταρα....τι ιστορίες....κάθε σημείο του σπιτιού μου και μια ανάμνηση...απο το πρώτο πάρτυ μέχρι και το τελευταίο βράδυ που δεν ήταν άδειο το κρεβάτι μου....φίλους πολλούς...αδέλφια περισσότερα....ότι και να πω θα είναι λίγο....ξεκινάω πακετάρισμα...και δεν ξέρω αν πρέπει να το κάνω γρήγορα ή να πηγαίνω όσο πιο αργά γίνεται λες και θα παρατείνω τη διαμονή μου..θα μου λείψουν....τα πάντα..

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

..χρώματα..

χρώματα...παντού χρώματα... σβήνω τα φώτα να ηρεμήσω...η οπτική επαφή σταμάτησε...τώρα είναι μέσα μου...κλείνω τα μάτια και αισθάνομαι...πρώτα το κεφάλι μου...σηκώνεται...και μετά το υπόλοιπο σώμα...ο βασιλιάς τραγουδάει...για το θρύλο που έφυγε...έχει γενέθλια σήμερα...δεν είχα τίποτα...έπρεπε να του πάω δώρο...και αυτός...σαν αληθινός φίλος...μου έδωσε... απλόχερα...λες και φύσηξε όταν ήθελα αέρα...όταν έψαχνα για ανάσα...γρήγορη...βαριά...και μετά αναγκαία... ανοίγω τα μάτια...τίποτα...που πήγε...τελικά ήταν ένα πανέμορφο όνειρο...μια υπέροχη εικόνα...όπως τα χρώματα μπροστά μου...

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

The Burger Project

Ένα από τα καλύτερα φετινά cd που έχουν κυκλοφορήσει και δεν το λέω επειδή είναι Έλληνες. Τα παιδιά έχουν τρομερό ταλέντο και οι διασκευές είναι απόλυτα επιτυχημένες.Με ακούσματα rock, jazz, latin, reggae καταφέρνουν και βγάζουν έναν τρελό χορευτικό ρυθμό που σε συνδυασμό με την τρομερή τους σκηνική παρουσία...τι να λέμε τώρα..!!! Το τελευταίο τους album "The Burger Project we live in Athens" κυκλοφόρησε και περιμένει να το ακούσετε...δεν θα χάσετε.. 

σε περίπτωση που θέλετε να μάθετε περισσότερα:http://profile.myspace.com/index.cfm?fuseaction=user.viewprofile&friendid=377383179

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Καλή χρονιά

Μπήκαμε στο 2010, γενικά με περιμένει μια γεμάτη χρονιά... Σταματάω τη φοιτητική μου ζωή, ξενοικιάζω και φεύγω από ένα σπίτι και μια πόλη που αγάπησα, θα μπω φαντάρος.. η ζωή συνεχίζεται..και όπως είχε πει κάποιος μεγάλος..."We Have All the Time in the World "

...Καλή χρονιά σε όλους μας..