Άδραξε τη μέρα σου

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

1η άδεια...

Πρέπει να πας...να γίνεις άντρας...μια ζωή αυτό άκουγα από τους μεγαλύτερους όταν μίλαγαν για το στρατό..ε πήγα λοιπόν...αισίως έκλεισα 2 βδομάδες σχεδόν..
Το καλό είναι ότι γνωρίζεις κάθε λογιώ καρύδι..(έτσι δε λέγεται;)..απο το 18χρονο πιτσιρίκι που αφήνει για πρώτη φορά το σπίτι του.. από τον 20χρονο στρατοεκστασιασμένο ..μέχρι και τον 27χρονο "μορφωμένο με πτυχία και διδακτορικά..ως και τον 30άρη με γυναίκα και ένα κουτσούβελο που κουβαλάει πάντα σε μια φωτό στη τσέπη του χιτωνίου του...
Θα γνωρίσεις και τους τρακαδόρους που δεν αγοράζουν ποτε τους πακέτο...θα γνωρίσεις τα καλά παιδιά με το χαμόγελο και την πρωινή καλημέρα...τα παιδιά της παρέας με τα καλαμπούρια και τις πλάκες...θα γνωρίσεις και τους παλιούς που τα ξέρουν όλα και θα σε ζαλίζουν με την πρώτη προσοχή.. θα γνωρίσεις και τους ήσυχους, που κάθονται σε μια γωνιά χωρίς να μιλάνε σε κανέναν χωρίς πολλές συναναστροφές...που χρειάζονται ένα χαμόγελο(καύσιμο) για να ξεκινήσουν...
Θα βρεις και άτομα όπως ο Λεωνίδας.. που κρατάνε γερά ..που μαζεύουν και ανέχονται πράματα...και κάποια στιγμή...δεν αντέχουν άλλο την "πίεση"..το γεγονός ότι η γυναίκα τους είναι έγκυος και εκείνοι δεν είναι δίπλα τις...ξεσπάνε..σηκώνουν το θάλαμο στο πόδι με τις φωνές τους....πετάνε τα ρούχα των υπόλοιπων στρατιωτών..στολίζουν τον καθένα με κοσμικά επίθετα...και τέλος μαζεύουν τα πράγματά τους και αποχωρούν με τη συνοδεία των αξιωματικών υπηρεσίας για το ιατρείο...και δεν τους ξαναβλέπουμε...ελπίζω τουλάχιστον να είσαι αγκαλιά με τη γυναίκα σου ρε σειρούλα...καλή συνέχεια..