Άδραξε τη μέρα σου

Σάββατο 21 Μαΐου 2011

Η μυρουδιά της έρχεται προς τα εδώ...


Free video streaming by Ustream
σαν έτοιμοι από καιρό....σα θαρραλέοι...αποχαιρέτα την που φεύγει..


Υ.Γ η αποχή μου μεγάλη, αλλά όλα είναι καλά, συνεχίζω να σας διαβάζω όπου και αν βρίσκομαι..

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

...δανεικές αγκαλιές...

Έφυγες έτσι απλά, χωρίς μια προειδοποίηση, χωρίς να με κάνεις να καταλάβω πότε θα ήταν η τελευταία φορά που θα ερχόμασταν κοντά. Έφυγες όπως ακριβώς είχες εμφανιστείς, θυμάσαι;
Τέλη Φλεβάρη ήταν, Σαββατόβραδο. Χόρευα ασταμάτητα, δεν θυμάμαι πόσο είχα πιει. Λίγο τα  αργά φώτα, ο καπνός στην ατμόσφαιρα, η μυρωδιά της κλεισούρας και του παράνομου μ'ανάγκασαν ν'αναζητήσω καθαρό αέρα. Έψαξα, δεν μπορούσα  να βγω μόνος, χρειαζόμουν τα χάδια εκείνα.
Πήγα στο σημείο που λογικά θα με περίμενε, υπομονετικά όπως πάντα.Τίποτα όμως.
Βγαίνω τρέχοντας έξω, είμαι πολύ ζαλισμένος γα να δω καθαρά. Μαύρες φιγούρες περνάνε μπροστά μου αλλά καμία δεν πλησιάζει σ'αυτή που θέλω.Τρέχω μέχρι το δρόμο μήπως δω τίποτα να μπαίνει σε κανα σοκάκι και προλάβω το κακό,που κουράγιο.
Επιστρέφω αργά μέσα, πεσμένο το ηθικό, έφυγε και το κέφι, βασικά το χρειαζόμουν αυτό το απότομο ξεσούρωμα, θα έπιανα τιμόνι. Ξαναψάχνω, τους κάνω όλους άνω κάτω, κοιτάω σε ξένες παρέες, στην τουαλέτα, πουθενά.
Και πάνω στην απελπισία μου, εμφανίστηκες. Όχι αυτό που έψαχνα τόση ώρα, αλλά κάτι καινούργιο,κάτι διαφορετικό. Σε κοίταζα ώρα και όταν σιγουρεύτηκα ότι δεν συνοδεύεσαι, έκανα το πρώτο βήμα. Τα λόγια δεν χρειαζόντουσαν εκείνη τη στιγμή, σε άρπαξα και φύγαμε μαζί έξω. Με το που βγήκαμε δεν άντεξα και σε αγκάλιασα, πάντα μ'αρέσει να αιφνιδιάζω, αλλά και συ δεν αντιστάθηκες, ήξερα ότι το ήθελες.
Αυτό ήταν, για ένα χρόνο ήμασταν αχώριστοι, η καλύτερη συντροφιά.
Πόσες φορές κοιμηθήκαμε μαζί στα παγκάκια, περιμένοντας το επόμενο τραίνο. Πόσες φορές είχαμε μοιραστεί την ίδια μπύρα,χωρίς να το θέλεις. Πόσες φορές μου σκούπιζες την ταχύτητα από τα μάτια μου, στα τόσα ταξίδια μας. Πόσες φορές έκανες παρέα σε κάποια άλλη όταν ήθελα να το παίξω Δων Κιχώτης. Πόσες φορές, πολλές, πανέμορφες στιγμές.
Ένα μεσημέρι, έτσι στα ξαφνικά, όπως είχες εμφανιστεί, άνοιξες την πόρτα και έφυγες..ελπίζω για αγκαλιές που σε έχουν πραγματικά ανάγκη.


Στο καλό..


Το παραπάνω κείμενο το έγραψα για το μπουφάν μου, αυτό που βρήκα για να αναπληρώσω εκείνο που μου έκλεψαν. Με την ολοκλήρωση ενός χρόνου,πιστέψτε το ή όχι, άνοιξε την πόρτα από το αμάξι και την έκανε, την ώρα που οδηγούσα..






Πέμπτη 31 Μαρτίου 2011

Αρης ΧΑτζηστεφάνου (απόλυση)

Ξέρω ότι το blog μου (μου το έχει πει βασικά), δεν γουστάρει να του κάνω τέτοιες αναρτήσεις, αλλά σίγουρα θα με συγχωρέσει.

'Oπως ανακοίνωσε και ο ίδιος στην προσωπική του σελίδα στο facebook Infowar Xstefanou,
"Σήμερα το πρωί μου ανακοινώθηκε η απόλυση από το Ρ/Σ ΣΚΑΙ 100.3.


Η αιτιολογία που του δόθηκε ήταν “οι περικοπές του προγράμματος”.
Ειδηση οπως δημοσιευτικε στην "Ημερισία



Θα μου πείτε τώρα, εντάξει ρε Ηλιοκαμένε, κάθε μέρα απολύεται κόσμος.
Ναι αλλά τον Άρη, ο δημοσιογράφος πέρα ότι έκανε μια εβδομαδιαία δίωρη εκπομπή, ήταν - αν όχι η μοναδική - από τις λίγες εκπομπές που πραγματικά άξιζε να την ακούσεις. 
Συνδύαζε εύστοχα και πανέξυπνα την επικαιρότητα με μουσικές επιλογές όλων των ειδών και πολλές  φορές άφηνε τα τραγούδια να κάνουν πρόγραμμα.


Τέλος πάντων, μακάρι να  μην ήμασταν Ελλάδα για να έλεγα με σιγουριά, ότι δεν θα πάει χαμένη μια τέτοια εκπομπή. Όσο για σκέψεις, τύπου έλεγε πολλά -σε κάποιους δεν άρεσαν αυτά που έλεγε,ξεχάστε το


αυτά στη χώρα μας δεν γίνονται.......(!@$)*(&^^%#&} 




Όποιος θέλει να τον γνωρίσει, εδώ θα βρει ολόκληρες εκπομπές τόσο στο ράδιο όσο και στην τηλεόραση.




ο κόσμος ξέρει να εκτιμά,συγκέντρωση διαμαρτυρίας, αυτούς που το αξίζουν..

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

ανθίζουμε με έρωτα

Έτσι όπως κατέβαινα την κατηφόρα, τσουπ εμφανίστηκε στα δεξιά μου


"ΕΡΩΤΑΣ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΗΣ ΠΡΩΤΟΣ"

πόσο καιρό είχα να το δώ, ντροπή μου που το είχα ξεχάσει,δεν θυμάμαι καν από πότε είναι εκεί.
Η αλήθεια είναι ότι με πήγε πολύ πίσω, τότε που πήγαινα σχολείο και μου έφτιαχνε τη διάθεση κάθε πρωί. Με τους πρώτους έρωτες, αυτά και αν ήταν καρδιοχτύπια.
Ευτυχώς που πρόλαβα και το έβγαλα φωτογραφία, γιατί τα καλόπαιδα της γειτονιάς έχουν πολλές καλλιτεχνικές ανησυχίες.



Τα τελευταία δυο γράμματα τα πρόσθεσα εγώ (άτιμο graffiti)
Τα χιόνια - η φώτο τραβήχτηκε πριν κάνα τριβδόμαδο - εννοείται πως έχουν λιώσει.


Η άνοιξη ήρθε,
ο έρωτας ..που χάθηκε πάλι; 
Σ'αυτά τα φτερά δεν κολλάνε κανένα Gps;



Καλή εβδομάδα σε όλους..

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Η ώρα του παιδιού...

Μετά την ταυτόχρονη πρόσκληση των Μονοκεράκι κ Νατάσσας, ήρθε η σειρά μου να παίξω(και εσείς μαζί) το παρακάτω παιχνίδι:

1) Πώς σε λένε / όνομα του μπλογκ σου;
2) Ποια είναι η διεύθυνση URL του μπλογκ σου;
3) Γράψε "Η γρήγορη καφέ αλεπού πηδάει πάνω από τον τεμπέλη σκύλο".
4) Αγαπημένο απόφθεγμα;
5)
 Το αγαπημένο σου τραγούδι;
6) Το αγαπημένο σου συγκρότημα / τραγουδιστές;
7) Οτιδήποτε άλλο θα ήθελες να πεις;
8) 8 bloggers για να συμμετάσχουν κι αυτοί στο παιχνίδι.













Σε περίπτωση που ξέχασα κανέναν,να μου το πει να το ξαναγράψω, δε θα καταλάβει κανείς τίποτα....






άντε καλή διασκέδαση

Κυριακή 13 Μαρτίου 2011

Καλό ταξίδι με την Ποδερόσα σου..

Δυστυχώς πριν από λίγο το έμαθα και η αλήθεια είναι ότι στενοχωρήθηκα. Τον γνώρισα μέσα από το βιβλίο "Ημερολόγια Μοτοσυκλέτας" και την ομώνυμη ταινία.
Έφυγε για το τελευταίο του ταξίδι, για να ξαναβρεί τον παλιό του συνταξιδιώτη ..
Αλμπέρτο Γρανάδο


Τετάρτη 2 Μαρτίου 2011

σσσ..μην μας ακούσει κανένας...

Ευχαριστώ την sweety για την πρόσκληση.
 Κανόνες παιχνιδιού, αποκάλυψε 7 μυστικά σου και μετά προσκάλεσε άλλα 7 άτομα για να συνεχίσουν.

Ό,τι αναφερθεί παρακάτω, παρακαλώ να μείνει μεταξύ μας (αλλιώς θα το κάνω να φανεί σαν ατύχημα..χαχα)

Λοιπόν, τα 7 Μυστικά μου:
  1. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι οι κλόουν 
  2. Όταν είναι να βγω στην αγορά συνήθως πηγαίνω μέσα από στενά και όχι από κεντρικούς δρόμους. Δεν είναι ότι φοβάμαι τον κόσμο, απλά νιώθω ψεύτικος όταν χρειάζεται να χαιρετήσω με χαμόγελο όλους τους γνωστούς μου. Πάντως στα στενά τώρα τελευταία βλέπω περισσότερο κόσμο, τυχαίο;
  3. Σε κάθε πόλη που έχω ζήσει για μεγάλο χρονικό διάστημα, υπάρχει ένα μέρος όπου πηγαίνω και "κρύβομαι" όταν θέλω να μείνω μόνος μου.
  4. Δεν έχω πει ακόμα σ'αγαπώ στον πατέρα μου, παρόλο που το θέλω τόσο.
  5. Στα 13 μου έκλαψα όταν έμαθα ότι δεν υπήρχε ποτέ στην ιστορία κάποιος παππούς που έμπαινε από την καμινάδα και μας έφερνε δώρα.
  6. Έβαλα φωτιά σε μηχανή, επειδή ο ιδιοκτήτης του δεν ήταν καλός άνθρωπος(δεν μπορώ να πω παραπάνω).
  7. Η μοναδική φορά που έμπλεξα σε καυγά ήταν για την αδερφή μου, και δεν πρόκειται να το μάθει.


ουφ σα να ξαλάφρωσα λίγο..λοιπόν τώρα ποιους να καλέσω θα κάνω μια προσπάθεια με τον ΧριστόφοροGiPTakis XΣταλαγματιάKihli που αποτελούν τους πρώτους μου groupies και τους ευχαριστώ. Θα συνεχίσω με τους τελευταίους μου αγαπημένους MarionastroΜονοκερακιΑντριανMaximosBlondyLittle FairyVassilikaki αλλά και όποιον άλλον έχω ξεχάσει και κάθεται παραπονεμένος....

Καλό μήνα και μη ξεχάστε να βάλετε μάρτη αν δεν θέλετε να σας κάψει ο ήλιο(κάτι ξέρω)

Δευτέρα 21 Φεβρουαρίου 2011

Το γλωσσάριο των ανθέων( βοηθάτε..)

την ποίησιν ή την δόξα;
την ποίηση
το βαλάντιον ή την ζωή;
τη ζωή
Χριστόν ή Βαραββάν;
Χριστόν
την Γαλάτεια ή μιαν καλύβην;
την Γαλάτεια
την Τέχνη ή τον θάνατο;
την Τέχνη
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

την Ηρώ ή τον Λέανδρο;
την Ηρώ
την σάρκα ή τα οστά;
την σάρκα
τη γυναίκα ή τον άνδρα;
τη γυναίκα
το σχέδιον ή το χρώμα;
το χρώμα
την αγάπη ή την αδιαφορία;
την αγάπη
το μίσος ή την αδιαφορία;
το μίσος
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
τον πόλεμο

νυν ή αεί;
αεί
αυτόν ή άλλον;
αυτόν
εσένα ή άλλον;
εσένα
το άλφα ή το ωμέγα;
το άλφα
την εκκίνηση ή την άφιξη;
την εκκίνηση
την χαράν ή την λύπην;
την χαρά
την λύπην ή την ανίαν;
την λύπη
τον άνθρωπο ή τον πόθο;
τον πόθο
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

ν’ αγαπιέσαι ή ν’ αγαπάς;
ν’ αγαπώ




με την ποίηση είμαι άσχετος, σκεφτείτε ότι μια ώρα έψαχνα να βρω το γλωσσάρι των άθεων. Το παραπάνω ποιήμα του Εγγονόπουλου, το ανακάλυψα μέσα απο ένα σκετς που ετοιμάσαμε με τη θεατρική ομάδα. Την ώρα που το απαγγέλαν, σκεφτόμουν τις δικές μου γρήγορες απαντήσεις. Εύκολο έλεγα, σιγά το δίλλημα. Όσο όμως το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα και έμπενα περισσότερο, τόσο μπερδευόμουν. 

Το Χριστόν ή το Βαραβάν, το Χριστόν με μάτια κλειστά. Κάτσε λίγο ποια είναι η ερώτηση, να τον ελευθερώσουμε ή να τον σταυρώσουμε;

Εσένα ή τον άλλον, εσένα. Περίμενε και ποιος μου λέει εμένα ότι ο άλλος δεν έιναι πιο πωθητός απο σένα. Επειδή είσαι μπροστά μου και μου τον κρύβεις φαίνεται ευκολη απόφαση.

Ν'αγαπιέσαι ή ν'αγαπάς; Γιατί να το παίξω αρεστός, αν έχω βαρεθεί ν'αγαπάω σ'αυτόν τον κόσμο, αν δεν έχω δεχτεί ποτέ πραγματική αγάπη..ή το αντίθετο...παρα είμαι ναρκιστής...

Τελικά πως διαλέγουμε, με βάση την ερώτηση ή με βάση την λαχτάρα μας...

Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

Ένας χακί επίλογος

Ήταν αλήτης στην καρδιά, στο μυαλό του γύρναγαν πολλά
στο λαιμό του κρεμόταν μια πένα φυλαχτό
στις τσέπες του πάντα θα έβρισκες λίγο καπνό
στη σκοπιά τα βράδια πάντα καρτερούσε
το κεφάλι του από σκέψεις συνέχεια αιμορραγούσε 

Ήταν αλήτης στην καρδιά, στο μυαλό του γύρναγαν πολλά
το γυμνό της κορμί μες τη νύχτα να χορεύει
τα μάτια του έκλεινε κ αυτό να ζωντανεύει
το όπλο του άφηνε και πήγαινε να την πιάσει
μέσα στα στήθια της για μια στιγμή τον κόσμο να ξεχάσει
εκείνη όμως γινόταν φως και πέταγε ψηλά
τα φώτα της εφόδου τον έπνιγαν από μακριά

Ήταν αλήτης στην καρδιά, στο μυαλό του γύρναγαν πολλά
μια νύχτα αποφάσισε να τη συναντήσει
τσιγάρο άναψε και δεν πρόλαβε να σβήσει
εκείνη εμφανίστηκε σαν από τον αφρό βγαλμένη
στην αγκαλιά της χάθηκε, την αίσθηση μόνο αυτός την ξέρει.
Την ανατολή η κόφτρα, στο χιτώνιό του είχε σκορπιστεί
στα χέρια του η πένα σφιχτά είχε κλειστεί.
Το βράδυ κάποιοι τον είδαν την κιθάρα του να παίζει
και δίπλα του μια νεράιδα στη μελωδία του να χορεύει

Ήταν αλήτης στην καρδιά...



(και πλέον πολίτης)

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

η Κατάρα ξανάνοιξε....(ΣΟΚ)

Τι ήθελα και έκανα προσπέραση, άντε να καταλάβω τώρα αν ήταν η σωστή ταμπέλα, μα κι αυτοί μια πινακίδα και στο καπάκι ΈΞΟΔΟ Σ. Πάω και ο θεός  βοηθός, στο κάτω κάτω να κάνω καμιά αναστροφή. Αλλά αποκλείεται, αφού θυμάμαι μισή ώρα  με το που βγαίνω από τα Γιάννενα, θα βρω πινακίδα για Τρίκαλα- Παναγιά
 Μετά από 10 λεπτά:
(τουτ τουτ) ήχος ειδοποίησης μηνύματος, να της απαντήσω ή πιο μετά, καλύτερα τώρα να ξεμπερδεύω αν και δεν κάνει την ώρα που οδηγώ, ωχ πινακίδα :Τρίκαλα - Μέτσοβο δεξιά..στα 200 μέτρα. Για δες που παραλίγο να την χάναμε για ένα μήνυμα. Στρίβω στην έξοδό μου όλο χαρά που επιτέλους τη βρήκα, αλλά μετά από 300 μέτρα έρχεται..
 Δυο πινακίδες, η μία προς Γρεβενά - Θεσσαλονίκη και η άλλη προς Μέτσοβο. Εύκολο λες, αμ δε. Στην αρχή του δικού μας δρόμου, τρεις κώνοι στη σειρά κόβουν την είσοδο. Κάθομαι και σκέφτομαι, δεν υπάρχει ένδειξη που να γράφει απαγορεύεται η διέλευση οχημάτων, επίσης δεν είδαμε και καμιά ταμπέλα που να γράφει για κλειστό δρόμο (όχι δλδ ότι αν υπήρχε θα την έβλεπα). Παρατηρώ ότι το αμάξι χωράει να περάσει ανάμεσα από τους κώνους και η περιπέτεια ξεκινάει.

 Για δέκα λεπτά έκανα μανούβρες με το αμάξι, το μόνο που υπήρχε στο τοπίο ήταν πεσμένες πινακίδες και τμήματα εδάφους που είχαν υποστεί καθίζηση. Σταθερή ταχύτητα στα 25- 30, κατεβασμένα παράθυρα και σβηστό ραδιόφωνο, αφουγκραζόμουν τα πάντα γύρω μου.
 Μετά από λίγο σταματάω το αμάξι, μπροστά μου απλωνόταν 50 μέτρα δρόμος γεμάτος χώμα και πέτρες από την κατολίσθηση. Τελικά οι κώνοι βρίσκονταν εκεί όντως για κάποιο λόγο, σκεφτόμουν να γυρίσω πίσω αλλά η αντανάκλαση από το καπό του αμαξιού που διέκρινα να έρχεται από την πεδιάδα (το τέλος του δικού μου δρόμου) μ' άλλαξε γνώμη. Από τη στιγμή που ανεβαίνει αυτό, μπορώ να κατέβω και γω. Βάζω πρώτη και προχωράω, μερικές ταρακουνήσεις, αρκετές μανούβρες και το αμαξάκι μου βγαίνει νικητής. Καθώς προχωράω στο δρόμο το μυαλό μου επεξεργαζόταν ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού δεν συνάντησα ούτε ένα αμάξι και από τα δυο ρεύματα. Για άλλη μια φορά οι σκέψεις μου σταμάτησαν απότομα πάνω σε μια στροφή. Ένα θεόρατο έλατο είχε φράξει το δρόμο. Αυτή τη φορά με περισσότερο θράσος και θάρρος, αψήφησα τη μεγαλοπρεπή ύπαρξή του, έστριψα το τιμόνι και ισορρόπησα ίσα ίσα σε ότι ελεύθερο πέρασμα υπήρχε μεταξύ δέντρου και γκρεμού. Τελικά ήταν πιο εύκολο απ' ότι φαινόταν. Με σταθερό γκάζι και τιμόνι, κοίταξα περιφρονητικά το πεσμένο δέντρο και συνέχισα.
Το αμάξι δεν είχε φανεί κι αυτό με προβλημάτιζε λίγο. Μήπως είχε πάρει άλλο δρόμο, μήπως ήταν η φαντασία μου, λες να το έπλασε το μυαλό μου όταν συνειδητοποίησε την ένεση θάρρους και αυτοπεποίθησης που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. Το τοπίο καθάριζε όπως και ο δρόμος από τα χώματα. Ο βαθμός κινδύνου είχε μειωθεί και η οδήγηση είχε γίνει πιο εύκολη. Σε συνδυασμό πλέον με την καθαρή ατμόσφαιρα και με τους χτύπους της καρδιάς μου να έχουν επανέλθει στο κανονικό τους ρυθμό, απολάμβανα την ομορφιά της φύσης. Γενικά έχω παρατηρήσει ότι μετά από μια θεομηνία η φύση πάντα φοράει τα γιορτινά της. Με παρέσυρε όμως και παραλίγο να μην δω την τελευταία της έκπληξη. Λίγο πριν τη στροφή ο δρόμος σχεδόν "έλειπε", σαν κάποιος να είχε κόψει ένα κομμάτι ασφάλτου και το είχε αντικαταστήσει με χώμα.
Σταματάω δέκα μέτρα πριν το επικίνδυνο σημείο, αφήνω τη μηχανή αναμμένη και κατεβαίνω από τ' αμάξι. Πατάω το χώμα με το πόδι μου, μαλακό, θα μ' αντέξει; Το έδαφος είναι γεμάτο ρωγμές, σχεδόν βλέπω το κενό. Αυτό ήταν σκέφτηκα τρίτη και φαρμακερή. Ξαναμπαίνω στο αμάξι και ανοίγω το ράδιο, τίποτα καμιά συχνότητα, η συχνότητες γυρνάνε και ξαναγυρνάνε και δεν σταματάνε πουθενά. Μπορώ να επιστρέψω πίσω και να χάσω 2 ώρες ταξίδι ή να προχωρήσω και να έχω μια ωραία ιστορία. Δεν το σκέφτομαι δεύτερη φορά, βάζω όπισθεν πηγαίνω με το αμάξι πέντε μέτρα πιο πίσω, παίρνω φόρα και ορμάω για να περάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ από πάνω. Με μια ανάσα λοιπόν λες και έτρεχα κούρσα εκατό μέτρων υπερπηδώ και και το τελευταίο εμπόδιο της φύσης.

Στα δυο χιλιόμετρα συνάντησα και το αμάξι που είχα δει και με είχε τονώσει ψυχολογικά. Ανήκε
σε έναν τεχνικό της ΔΕΗ που είχε έρθει να τσεκάρει κάτι γεννήτριες. Όλα τα λεφτά ήταν η έκφραση από το πρόσωπό του όταν με είδε να περνάω από μπροστά του. Παρόμοια έκφραση είχα και γω όταν στο τέλος της όλης διαδρομής είδα μια ταμπέλα που έγραφε "Προσοχή Κατάρα, κλειστή λόγω κινδύνου κατολίσθησης".