12 Ιουνίου, 2009
Ποια να το φανταζόταν βρε Κάλλη τον Απρίλη του 1986, τα βράδια που κοιμόμασταν στο τετράκλινο του Blue Bay Hotel της Ρόδου, ότι ύστερα από 23 χρόνια θα φτάναμε στο εξής σημείο. Εσύ να «μοντάρεις» και να «κουμαντάρεις» σαράντα περίπου φοιτητές του θεατρικού εργαστηρίου ΤΕΙ Καβάλας ως σκηνοθέτιδα, εγώ να παρακολουθώ επί σκηνής του «Θεατούς…εν δράσει» στην παράσταση «Τραπεζαρία» και η Σοφία να κάθεται στην πρώτη σειρά των καθισμάτων παρακολουθώντας τη δράση της φίλης και συμμαθήτριας.Βέβαια από την τετράδα του ‘86 έλειπε η Μαρία, ωστόσο τα χρόνια που πέρασαν και οι οικογενειακές υποχρεώσεις της καθεμιάς μας, έχουν κατά πολύ διαφοροποιήσει τις ζωές μας. Πάντως να ξέρεις ότι μια ιδέα σφήνωσε στο μυαλό μου κι ως γνωστό όταν εγώ κολλάω κάπου, δύσκολα αλλάζω άποψη. Σκέφτηκα λοιπόν στην επόμενη παράσταση που θα σκηνοθετήσεις, να ετοιμάσω μια κερκίδα «φανατικής παλιοσειράς». Τα μέλη της οποίας αφενός θα παρακολουθήσουν τις προσπάθειες που καταβάλεις κι αφετέρου, θα σ’ αναγκάσουν ν’ ανέβεις στη σκηνή για τη στιγμή του τελικού ένθερμου χειροκροτήματος.Αλλάζω ρότα κι αφήνω στην άκρη τα προσωπικά μας, τα οποία υποθέτω ότι ουδόλως απασχολούν τους αναγνώστες του κειμένου. Εξάλλου το ζουμί της υπόθεσης δεν είναι τα όσα έχω να εκμυστηρευτώ εγώ στη σκηνοθέτιδα, αλλά τα όσα έχω να «προσάψω» στη θεατρική ερασιτεχνική ομάδα του ΤΕΙ. Σ’ αυτά τα παιδιά που επιτέλους έχουν δίπλα τους την Κάλλη Πρεπόνη να τους πυρπολεί τη φαντασία και να τους ξεσηκώνει τη δημιουργικότητα. Σ’ αυτά τα νεαρά παιδιά, που αντί να σπαταλούν το χρόνο τους στα τραπεζοκαθίσματα των καφέ και στα σκαμπό των μπαρ, συνεργάζονται για να εκτονώνουν το μεράκι τους. Σ’ αυτά τα παιδιά, που αν και διανύουν την οργιώδη νεανική ηλικία, ωστόσο στοιχίζονται πίσω από την «αρχηγό» και πειθαρχούν στις απαιτήσεις ενός θεατρικού θιάσου.Σ’ αυτά τα παιδιά λοιπόν οφείλω ν’ αποδώσω τα εύσημα για το μεράκι τους, για την επένδυση του χρόνου τους, για τον κόπο τους και φυσικά για το τελικό αποτέλεσμα που παρουσίασαν, στο ασφυκτικά γεμάτο αμφιθέατρο του ΤΕΙ την Τετάρτη. Σ’ αυτά τα παιδιά οφείλουμε γενικότερα να απευθύνουμε τα συγχαρητήριά μας και δημόσια, αφού ιδιωτικά το πράξαμε εγώ κι ο φίλος μου ο Παύλος, κατά την διάρκεια της παράστασης. Εξάλλου τόσο εκείνος όσο κι εγώ, πάντα καταλήγουμε στο ίδιο συμπέρασμα.Ότι οι ερασιτέχνες ηθοποιοί χρήζουν τιμής, όχι μόνο γιατί δεν αμείβονται, αλλά κυρίως γιατί αγωνίζονται «ορφανοί» και άνευ οποιασδήποτε στήριξης των τοπικών φορέων. Ας είναι καλά τουλάχιστον η διοίκηση του ΤΕΙ Καβάλας, που αγκάλιασε την ιδέα της Κάλλης και στηρίζει με όσες δυνάμεις διαθέτει, τους «Θεατούς…εν δράσει». Ίσως κάποια στιγμή και οι λοιποί «πεφωτισμένοι» που χρησιμοποιούν τον πολιτισμό ως βολική προεκλογική καραμέλα, να αντιληφθούν το μέγεθος της στήριξης που αξίζει το ντόπιο δυναμικό και δη το θεατρικό.
ΘΑ ΠΕΡΑΣΤΕ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑΡΙΑ;
Τέλος η μουρμούρα και σας παρακαλώ να περάσετε στην «Τραπεζαρία», προκειμένου να παρακολουθήσετε 18 μικρές ή λίγο μεγαλύτερες ιστορίες, άριστα «διαπλεκόμενες» μεταξύ τους, οι οποίες αποτέλεσαν το υλικό της παράστασης. Μπορεί ο χώρος του αμφιθεάτρου να μην ενδείκνυται ως απολύτως θεατρικός, ωστόσο η ομάδα κατάφερε πολύ αποτελεσματικά να το διακοσμήσει με τα βολικά σκηνικά. Μια τραπεζαρία σαν δωμάτιο που μέσα της περιελάμβανε τα βασικά αντικείμενα του έργου. Ένα μεγάλο τραπέζι κι οκτώ καρέκλες. Επιπλέον κάποιες γλάστρες, ένας μπουφές, ένας καθρέφτης, μια πολυθρόνα, ένα φωτιστικό δαπέδου, δύο κηροπήγια, δίσκοι - ποτήρια - φλιτζάνες που έρχονταν κι έφευγαν σύμφωνα με τις επιταγές του έργου. Πάνω από το σκηνικό και μέσω προτζέκτορα, προβαλλόταν μια εικόνα για κάθε ιστορία. Το εξωτερικού ενός σπιτιού, μέσα στο οποίο υποτίθεται πως εξελισσόταν η ιστορία της τραπεζαρίας.Αριστερά της σκηνής οι «ζωντανοί μουσικοί» της παράστασης, οι οποίοι κυριολεκτικά ιδροκοπούσαν. Αφού έβγαιναν από τη σκηνή κι έμπαιναν στην ορχήστρα. Αυτό εξάλλου δε σημαίνει ερασιτεχνικό θέατρο; Όλοι να καταπιάνονται με όλα. Απέναντι στα παιδιά, μια πλατεία γεμάτη. Στις μπροστινές σειρές των καθισμάτων όλοι εμείς, οι «σεβάσμιοι θεατές» που εκμεταλλευτήκαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε μία θεατρική παράσταση. Η οποία ευτυχώς δεν φιλοξενήθηκε στις ποντικότρυπες του Δημοτικού Ωδείου και του Συνδέσμου Φίλων Γραμμάτων & Τεχνών, αλλά ούτε και σε οποιαδήποτε μπαρ της πόλης. Ενώ στη «γαλαρία» βολεύτηκαν αμέτρητοι φοιτητές που επένδυσαν το χρόνο τους, εκπαιδευόμενοι θεατρικά και ενθαρρύνοντας φίλους και συμφοιτητές. Αυτή η ενθουσιώδης «γαλαρία» άξιζε όχι μόνο τις προσπάθειες των «Θεατών…εν δράσει» αλλά και τη στήριξη όλων μας. Αυτή η «γαλαρία» που κάποιες στιγμές λειτούργησε ακόμη και ως κλαμπ φανατικών οπαδών συγκεκριμένου ηθοποιού.
ΕΠΙΦΟΡΤΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΛΗΨΗΣ
Ποιο ήταν λοιπόν το κεντρικό νόημα της παράστασης; Μια τραπεζαρία. Μια τραπεζαρία η οποία θα μπορούσε να ανήκει στο οποιοδήποτε σπίτι, ωστόσο εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται πως είναι κάτι παραπάνω από αυτό. «Η Τραπεζαρία» του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα A.R.Gurney είναι ένα θεατρικό έργο που βοηθά το κοινό να εισέρθει σε 18 διαφορετικά σπιτικά, παρακολουθώντας οικογένειες που στην πάροδο του χρόνου έχουν στην κατοχή τους ένα σετ τραπεζαρίας κατασκευασμένο το 1898. Καθώς το έργο κυλά, οι θεατές έρχονται αντιμέτωποι άλλοτε με σκηνές οι οποίες αφορούν στην τραπεζαρία αυτή καθ’ αυτή και στον συναισθηματικό δεσμό του κατόχου μαζί της, ή απλά αντικατοπτρίζουν την κουλτούρα των οικογενειών. Καθώς οι κάτοχοι της τραπεζαρίας μεταβαίνουν από τη μια εποχή στην οποία, οι θεατές αντιλαμβάνονται ότι είτε για το δωμάτιο είτε για τα συγκεκριμένα έπιπλα φαίνεται να κυριαρχεί η παράδοση, σε μια εποχή εξέλιξης και προόδου.Μία και μοναδική παράσταση πρόλαβαν να παρουσιάσουν στο κοινό τα μέλη του θεατρικού εργαστηρίου, αφού στη συνέχεια θα πρέπει ν’ ασχοληθούν με την εξεταστική περίοδο. Κατά πάσα πιθανότητα όμως οι «Θεατοί…εν δράσει» θα επιστρέψουν το φθινόπωρο, επαναλαμβάνοντας την «Τραπεζαρία» και δίνοντας την ευκαιρία σε περισσότερους θεατές να τους χειροκροτήσουν. Συμπληρωματικά να αναφερθεί ότι μεταξύ των 18 επιμέρους ιστοριών, υπήρξε ένα διάλειμμα αρκούντως χορταστικό, η διάρκεια του οποίου προτείνω να μειωθεί στην επανάληψη. Η δε έκπληξη της ομάδας ήρθε στο τέλος της παράστασης, όταν οι ηθοποιοί σκορπίστηκαν στο αμφιθέατρο και πρόσφεραν στους θεατές ποτήρια με κρασί. Έτσι ώστε να μετέχουν στο πάρτι που είχε στηθεί, ενώνοντας νοητά τη σκηνική τραπεζαρία και την κατάμεστη πλατεία.
ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΚΥΡΙΑ ΜΟΥ…
Κάλλη, γερά και με τσαμπουκά. Τα καλά κόποις κτώνται. Τόσο για σένα, όσο και για τα θεατρικά παιδιά σου. Α, ναι και κάτι τελευταίο. Εσύ κυρία μου, πότε σκοπεύεις να ανέβεις στο θεατρικό σανίδι και να μου αποδείξεις ότι εκτός από φίλη πετυχημένη σκηνοθέτιδα, έχω και φίλη πετυχημένη ηθοποιό; Την απάντηση δεν την περιμένω δημόσια. Προτιμώ να τα πούμε σε αυστηρά προσωπικό επίπεδο, μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα και τα ακόμη πιο αδιάκριτα αυτιά…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου