Παναγής Αντωνόπουλός

Ο "Ναυτίλος εν απομαχία", όπως του αρέσει να δηλώνει ο ίδιος για τον ευατό του, μπαρκάρει μετά το οκτατάξιο τότε γυμνάσιο και ακολούθησε τη μοίρα των προγόνων του. Πέρασε μια ζωή πάνω στο πάλκο της λαμαρίνας, έχοντας ως πρωταγωνιστές θάλασσες, αγέρηδες, αστερισμούς και πυξίδες, στο μεγάλο έργο που ανέβασε <<της ζωής του>>.

Η "γνωριμία μου μαζί του έγινε πριν 4 χρόνια. Μαθητής της τελευταίας τάξης του λυκείου τότε, είχα το ραδιόφωνο ανοιχτό, για να μου παρέχει τη μεταμεσονύχτια ξεκούραση. Τότε σε μια εκπομπή που άκουγα εκείνο τον καιρό, βγήκε και ο κ. Παναγής. Ως παλιός ναυτικός, χρόνια μέσα στις θάλασσες, είχε αρχίσει και αποτύπωνε τις εμπειρίες του πάνω σε κομμάτια χαρτί και εκείνη τη νύχτα τις μοιράστηκε μαζί μας.
Μερικοί θα πουν ότι έχει επηρεαστεί από τον Καββαδία, εμένα απλώς μ' αρέσει γιατί είναι αυθεντικός.

Θα σας αφιερώσω το αγαπημένο μου ποιήμα, λέγεται "Συ θάλασσα και είναι απο τη μοναδική του συλλογή με τίτλο "Το μπάρκο".

Έκλεψα του ουρανού τη φορεσιά τη γιορτινή.
Στο στέρνο κάρφωσα την Κασσιόπεια, λαχταριστό πλουμίδι.
Συ θάλασσα μου 'κλεψες την ψυχή
και μ' έστειλες σα λάφυρο στου Ποσειδώνα την οργή παιχνίδι

Άρπαξα των Μουσών τη γνώση την ωδή.
Πέρασα στο λαιμό μου τον Ωρίωνα, αδαμαντόφορτο στολίδι,
και έτρεξες ζηλότυπα, συ θάλασσα φθονερή,
σταμάτησες μνησίκακα αυτό που μόλις άρχιζα ταξίδι.

Στο θόλο τον ουράνιο τον άφαντο εμίσεψα,
έμεινα εκεί μαρμαρωμένος, τον Σταυρό του Νότου να λατρεύω.

Συ θάλασσα με πρόδωσες και ας σε πίστεψα
τα θέλγητρά σου δε μ' άφησες να χαρώ που τώρα αγναντεύω.