Άδραξε τη μέρα σου

Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

η Κατάρα ξανάνοιξε....(ΣΟΚ)

Τι ήθελα και έκανα προσπέραση, άντε να καταλάβω τώρα αν ήταν η σωστή ταμπέλα, μα κι αυτοί μια πινακίδα και στο καπάκι ΈΞΟΔΟ Σ. Πάω και ο θεός  βοηθός, στο κάτω κάτω να κάνω καμιά αναστροφή. Αλλά αποκλείεται, αφού θυμάμαι μισή ώρα  με το που βγαίνω από τα Γιάννενα, θα βρω πινακίδα για Τρίκαλα- Παναγιά
 Μετά από 10 λεπτά:
(τουτ τουτ) ήχος ειδοποίησης μηνύματος, να της απαντήσω ή πιο μετά, καλύτερα τώρα να ξεμπερδεύω αν και δεν κάνει την ώρα που οδηγώ, ωχ πινακίδα :Τρίκαλα - Μέτσοβο δεξιά..στα 200 μέτρα. Για δες που παραλίγο να την χάναμε για ένα μήνυμα. Στρίβω στην έξοδό μου όλο χαρά που επιτέλους τη βρήκα, αλλά μετά από 300 μέτρα έρχεται..
 Δυο πινακίδες, η μία προς Γρεβενά - Θεσσαλονίκη και η άλλη προς Μέτσοβο. Εύκολο λες, αμ δε. Στην αρχή του δικού μας δρόμου, τρεις κώνοι στη σειρά κόβουν την είσοδο. Κάθομαι και σκέφτομαι, δεν υπάρχει ένδειξη που να γράφει απαγορεύεται η διέλευση οχημάτων, επίσης δεν είδαμε και καμιά ταμπέλα που να γράφει για κλειστό δρόμο (όχι δλδ ότι αν υπήρχε θα την έβλεπα). Παρατηρώ ότι το αμάξι χωράει να περάσει ανάμεσα από τους κώνους και η περιπέτεια ξεκινάει.

 Για δέκα λεπτά έκανα μανούβρες με το αμάξι, το μόνο που υπήρχε στο τοπίο ήταν πεσμένες πινακίδες και τμήματα εδάφους που είχαν υποστεί καθίζηση. Σταθερή ταχύτητα στα 25- 30, κατεβασμένα παράθυρα και σβηστό ραδιόφωνο, αφουγκραζόμουν τα πάντα γύρω μου.
 Μετά από λίγο σταματάω το αμάξι, μπροστά μου απλωνόταν 50 μέτρα δρόμος γεμάτος χώμα και πέτρες από την κατολίσθηση. Τελικά οι κώνοι βρίσκονταν εκεί όντως για κάποιο λόγο, σκεφτόμουν να γυρίσω πίσω αλλά η αντανάκλαση από το καπό του αμαξιού που διέκρινα να έρχεται από την πεδιάδα (το τέλος του δικού μου δρόμου) μ' άλλαξε γνώμη. Από τη στιγμή που ανεβαίνει αυτό, μπορώ να κατέβω και γω. Βάζω πρώτη και προχωράω, μερικές ταρακουνήσεις, αρκετές μανούβρες και το αμαξάκι μου βγαίνει νικητής. Καθώς προχωράω στο δρόμο το μυαλό μου επεξεργαζόταν ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού δεν συνάντησα ούτε ένα αμάξι και από τα δυο ρεύματα. Για άλλη μια φορά οι σκέψεις μου σταμάτησαν απότομα πάνω σε μια στροφή. Ένα θεόρατο έλατο είχε φράξει το δρόμο. Αυτή τη φορά με περισσότερο θράσος και θάρρος, αψήφησα τη μεγαλοπρεπή ύπαρξή του, έστριψα το τιμόνι και ισορρόπησα ίσα ίσα σε ότι ελεύθερο πέρασμα υπήρχε μεταξύ δέντρου και γκρεμού. Τελικά ήταν πιο εύκολο απ' ότι φαινόταν. Με σταθερό γκάζι και τιμόνι, κοίταξα περιφρονητικά το πεσμένο δέντρο και συνέχισα.
Το αμάξι δεν είχε φανεί κι αυτό με προβλημάτιζε λίγο. Μήπως είχε πάρει άλλο δρόμο, μήπως ήταν η φαντασία μου, λες να το έπλασε το μυαλό μου όταν συνειδητοποίησε την ένεση θάρρους και αυτοπεποίθησης που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. Το τοπίο καθάριζε όπως και ο δρόμος από τα χώματα. Ο βαθμός κινδύνου είχε μειωθεί και η οδήγηση είχε γίνει πιο εύκολη. Σε συνδυασμό πλέον με την καθαρή ατμόσφαιρα και με τους χτύπους της καρδιάς μου να έχουν επανέλθει στο κανονικό τους ρυθμό, απολάμβανα την ομορφιά της φύσης. Γενικά έχω παρατηρήσει ότι μετά από μια θεομηνία η φύση πάντα φοράει τα γιορτινά της. Με παρέσυρε όμως και παραλίγο να μην δω την τελευταία της έκπληξη. Λίγο πριν τη στροφή ο δρόμος σχεδόν "έλειπε", σαν κάποιος να είχε κόψει ένα κομμάτι ασφάλτου και το είχε αντικαταστήσει με χώμα.
Σταματάω δέκα μέτρα πριν το επικίνδυνο σημείο, αφήνω τη μηχανή αναμμένη και κατεβαίνω από τ' αμάξι. Πατάω το χώμα με το πόδι μου, μαλακό, θα μ' αντέξει; Το έδαφος είναι γεμάτο ρωγμές, σχεδόν βλέπω το κενό. Αυτό ήταν σκέφτηκα τρίτη και φαρμακερή. Ξαναμπαίνω στο αμάξι και ανοίγω το ράδιο, τίποτα καμιά συχνότητα, η συχνότητες γυρνάνε και ξαναγυρνάνε και δεν σταματάνε πουθενά. Μπορώ να επιστρέψω πίσω και να χάσω 2 ώρες ταξίδι ή να προχωρήσω και να έχω μια ωραία ιστορία. Δεν το σκέφτομαι δεύτερη φορά, βάζω όπισθεν πηγαίνω με το αμάξι πέντε μέτρα πιο πίσω, παίρνω φόρα και ορμάω για να περάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ από πάνω. Με μια ανάσα λοιπόν λες και έτρεχα κούρσα εκατό μέτρων υπερπηδώ και και το τελευταίο εμπόδιο της φύσης.

Στα δυο χιλιόμετρα συνάντησα και το αμάξι που είχα δει και με είχε τονώσει ψυχολογικά. Ανήκε
σε έναν τεχνικό της ΔΕΗ που είχε έρθει να τσεκάρει κάτι γεννήτριες. Όλα τα λεφτά ήταν η έκφραση από το πρόσωπό του όταν με είδε να περνάω από μπροστά του. Παρόμοια έκφραση είχα και γω όταν στο τέλος της όλης διαδρομής είδα μια ταμπέλα που έγραφε "Προσοχή Κατάρα, κλειστή λόγω κινδύνου κατολίσθησης".

6 σχόλια:

  1. άδεια απολύσεως...σε πέντε μέρες ξανά πολίτης...ετοιμάζεται ανασκόπηση, να ειστε καλά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Άντε !! Καλός πολίτης !! Όλα να σου έρθουν όπως επιθυμείς. Κάνε όνειρα και κυνήγα τα !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. άντε πουλάκι μου...σε πεντε μέρες πολίτης κι εσύ στους γκρεμούς!!! πρόσεχε λίγο,ναι?

    σε περιμένουμε!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. @GiP σ'ευχαριστώ θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ..

    @Kihli χαχα...σγνώμη έχεις δίκιο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δεν παραβλέπουμε τις προειδοποιητικές πινακίδες :)))

    Αλήθεια απολύεσαι;
    Πότε πέρασε ο καιρός;
    Τώρα θα μου πεις εσύ τον κατάλαβες :)))

    Καλός πολίτης λοιπόν!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. @Σταλαγματιά πραγματικά ούτε εγώ δεν κατάλαβα πως πέρασε, καλημέρα σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή