Άδραξε τη μέρα σου

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Μοναξιά..

Βγαίνω από την πόρτα του σπιτιού και φοβάμαι να προχωρήσω παραπέρα,
σαν ένα τυφλό που φοβάται το σκοτάδι και λαχταρά μια ηλιαχτίδα φως,
σαν έναν κωφό που περιμένει ν' ακούσει ένα ψαλμό από το θεό.

Βγαίνω από την πόρτα του σπιτιού και φοβάμαι να προχωρήσω παραπέρα πλήθος αγνώστων προχωρά, τα βήματα μεγάλα, οι ρυθμοί γρήγοροι. Προσπαθώ να τους κλέψω μια καλημέρα, ένα χαμόγελο αλλά μάταια. Κανένας δεν πρόκειται να μεταβάλλει την ρουτίνα του για έναν απών.

Βγαίνω από την πόρτα του σπιτιού και φοβάμαι να προχωρήσω παραπέρα, δυο λουλούδια βλέπω στον κήπο της ζωής, το ένα κόκκινο σαν το δειλό πάθος της καρδιάς μου κ το άλλο..το άλλο έχει μαράνει και δε τολμώ να μαντέψω.

Βγαίνω από την πόρτα του σπιτιού και φοβάμαι να προχωρήσω παραπέρα, ένας τάφος μπροστά μου και ο χρόνος έχει αφήσει το χρώμα του πάνω. Μια ξεθωριασμένη φωτογραφία και ένα όνομα χαραγμένο πάνω του με κάνουν και δακρύζω.

Κι όμως, χαρές και γέλια έρχονται στα αυτιά μου. Ένα μωρό σ' ένα καροτσάκι και από πάνω οι γονείς του , οι δικοί μου γονείς. Φαίνονται νέοι, φαίνονται χαρούμενοι, φαίνονται να έχουν ξεχάσει τι είναι θαμμένο έξω.

Βγαίνω από την πόρτα του σπιτιού μου και φοβάμαι ότι δεν ανήκω πλέον εδώ και προχωράω παραπέρα.

2 σχόλια:

  1. τί είναι θαμμένο έξω;

    εσύ είσαι εδώ.σίγουρα. Με αρβύλες και πετσετούλα ΕΣ. Με τον διπλανό σου να συνθλίβει το μυρμηγκάκι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. δυστυχώς, κάτι που ξέχασα και γω ο ίδιος

    ΑπάντησηΔιαγραφή