Το γλωσσάριο των ανθέων( βοηθάτε..)

την ποίησιν ή την δόξα;
την ποίηση
το βαλάντιον ή την ζωή;
τη ζωή
Χριστόν ή Βαραββάν;
Χριστόν
την Γαλάτεια ή μιαν καλύβην;
την Γαλάτεια
την Τέχνη ή τον θάνατο;
την Τέχνη
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

την Ηρώ ή τον Λέανδρο;
την Ηρώ
την σάρκα ή τα οστά;
την σάρκα
τη γυναίκα ή τον άνδρα;
τη γυναίκα
το σχέδιον ή το χρώμα;
το χρώμα
την αγάπη ή την αδιαφορία;
την αγάπη
το μίσος ή την αδιαφορία;
το μίσος
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
τον πόλεμο

νυν ή αεί;
αεί
αυτόν ή άλλον;
αυτόν
εσένα ή άλλον;
εσένα
το άλφα ή το ωμέγα;
το άλφα
την εκκίνηση ή την άφιξη;
την εκκίνηση
την χαράν ή την λύπην;
την χαρά
την λύπην ή την ανίαν;
την λύπη
τον άνθρωπο ή τον πόθο;
τον πόθο
τον πόλεμο ή την ειρήνη;
την ειρήνη

ν’ αγαπιέσαι ή ν’ αγαπάς;
ν’ αγαπώ

με την ποίηση είμαι άσχετος, σκεφτείτε ότι μια ώρα έψαχνα να βρω το γλωσσάρι των άθεων. Το παραπάνω ποιήμα του Εγγονόπουλου, το ανακάλυψα μέσα απο ένα σκετς που ετοιμάσαμε με τη θεατρική ομάδα. Την ώρα που το απαγγέλαν, σκεφτόμουν τις δικές μου γρήγορες απαντήσεις. Εύκολο έλεγα, σιγά το δίλλημα. Όσο όμως το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα και έμπενα περισσότερο, τόσο μπερδευόμουν. 

Το Χριστόν ή το Βαραβάν, το Χριστόν με μάτια κλειστά. Κάτσε λίγο ποια είναι η ερώτηση, να τον ελευθερώσουμε ή να τον σταυρώσουμε;

Εσένα ή τον άλλον, εσένα. Περίμενε και ποιος μου λέει εμένα ότι ο άλλος δεν έιναι πιο πωθητός απο σένα. Επειδή είσαι μπροστά μου και μου τον κρύβεις φαίνεται ευκολη απόφαση.

Ν'αγαπιέσαι ή ν'αγαπάς; Γιατί να το παίξω αρεστός, αν έχω βαρεθεί ν'αγαπάω σ'αυτόν τον κόσμο, αν δεν έχω δεχτεί ποτέ πραγματική αγάπη..ή το αντίθετο...παρα είμαι ναρκιστής...

Τελικά πως διαλέγουμε, με βάση την ερώτηση ή με βάση την λαχτάρα μας...

Ένας χακί επίλογος

Ήταν αλήτης στην καρδιά, στο μυαλό του γύρναγαν πολλά
στο λαιμό του κρεμόταν μια πένα φυλαχτό
στις τσέπες του πάντα θα έβρισκες λίγο καπνό
στη σκοπιά τα βράδια πάντα καρτερούσε
το κεφάλι του από σκέψεις συνέχεια αιμορραγούσε 

Ήταν αλήτης στην καρδιά, στο μυαλό του γύρναγαν πολλά
το γυμνό της κορμί μες τη νύχτα να χορεύει
τα μάτια του έκλεινε κ αυτό να ζωντανεύει
το όπλο του άφηνε και πήγαινε να την πιάσει
μέσα στα στήθια της για μια στιγμή τον κόσμο να ξεχάσει
εκείνη όμως γινόταν φως και πέταγε ψηλά
τα φώτα της εφόδου τον έπνιγαν από μακριά

Ήταν αλήτης στην καρδιά, στο μυαλό του γύρναγαν πολλά
μια νύχτα αποφάσισε να τη συναντήσει
τσιγάρο άναψε και δεν πρόλαβε να σβήσει
εκείνη εμφανίστηκε σαν από τον αφρό βγαλμένη
στην αγκαλιά της χάθηκε, την αίσθηση μόνο αυτός την ξέρει.
Την ανατολή η κόφτρα, στο χιτώνιό του είχε σκορπιστεί
στα χέρια του η πένα σφιχτά είχε κλειστεί.
Το βράδυ κάποιοι τον είδαν την κιθάρα του να παίζει
και δίπλα του μια νεράιδα στη μελωδία του να χορεύει

Ήταν αλήτης στην καρδιά...



(και πλέον πολίτης)

η Κατάρα ξανάνοιξε....(ΣΟΚ)

Τι ήθελα και έκανα προσπέραση, άντε να καταλάβω τώρα αν ήταν η σωστή ταμπέλα, μα κι αυτοί μια πινακίδα και στο καπάκι ΈΞΟΔΟ Σ. Πάω και ο θεός  βοηθός, στο κάτω κάτω να κάνω καμιά αναστροφή. Αλλά αποκλείεται, αφού θυμάμαι μισή ώρα  με το που βγαίνω από τα Γιάννενα, θα βρω πινακίδα για Τρίκαλα- Παναγιά. 

 Μετά από 10 λεπτά:

(τουτ τουτ) ήχος ειδοποίησης μηνύματος, να της απαντήσω ή πιο μετά, καλύτερα τώρα να ξεμπερδεύω αν και δεν κάνει την ώρα που οδηγώ, ωχ πινακίδα :Τρίκαλα - Μέτσοβο δεξιά..στα 200 μέτρα. Για δες που παραλίγο να την χάναμε για ένα μήνυμα. Στρίβω στην έξοδό μου όλο χαρά που επιτέλους τη βρήκα, αλλά μετά από 300 μέτρα έρχεται..

 Δυο πινακίδες, η μία προς Γρεβενά - Θεσσαλονίκη και η άλλη προς Μέτσοβο. Εύκολο λες, αμ δε. Στην αρχή του δικού μας δρόμου, τρεις κώνοι στη σειρά κόβουν την είσοδο. Κάθομαι και σκέφτομαι, δεν υπάρχει ένδειξη που να γράφει απαγορεύεται η διέλευση οχημάτων, επίσης δεν είδαμε και καμιά ταμπέλα που να γράφει για κλειστό δρόμο (όχι δλδ ότι αν υπήρχε θα την έβλεπα). Παρατηρώ ότι το αμάξι χωράει να περάσει ανάμεσα από τους κώνους και η περιπέτεια ξεκινάει.

 Για δέκα λεπτά έκανα μανούβρες με το αμάξι, το μόνο που υπήρχε στο τοπίο ήταν πεσμένες πινακίδες και τμήματα εδάφους που είχαν υποστεί καθίζηση. Σταθερή ταχύτητα στα 25- 30, κατεβασμένα παράθυρα και σβηστό ραδιόφωνο, αφουγκραζόμουν τα πάντα γύρω μου.

 Μετά από λίγο σταματάω το αμάξι, μπροστά μου απλωνόταν 50 μέτρα δρόμος γεμάτος χώμα και πέτρες από την κατολίσθηση. Τελικά οι κώνοι βρίσκονταν εκεί όντως για κάποιο λόγο, σκεφτόμουν να γυρίσω πίσω αλλά η αντανάκλαση από το καπό του αμαξιού που διέκρινα να έρχεται από την πεδιάδα (το τέλος του δικού μου δρόμου) μ' άλλαξε γνώμη. Από τη στιγμή που ανεβαίνει αυτό, μπορώ να κατέβω και γω. Βάζω πρώτη και προχωράω, μερικές ταρακουνήσεις, αρκετές μανούβρες και το αμαξάκι μου βγαίνει νικητής. Καθώς προχωράω στο δρόμο το μυαλό μου επεξεργαζόταν ότι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού δεν συνάντησα ούτε ένα αμάξι και από τα δυο ρεύματα. Για άλλη μια φορά οι σκέψεις μου σταμάτησαν απότομα πάνω σε μια στροφή. Ένα θεόρατο έλατο είχε φράξει το δρόμο. Αυτή τη φορά με περισσότερο θράσος και θάρρος, αψήφησα τη μεγαλοπρεπή ύπαρξή του, έστριψα το τιμόνι και ισορρόπησα ίσα ίσα σε ότι ελεύθερο πέρασμα υπήρχε μεταξύ δέντρου και γκρεμού. Τελικά ήταν πιο εύκολο απ' ότι φαινόταν. Με σταθερό γκάζι και τιμόνι, κοίταξα περιφρονητικά το πεσμένο δέντρο και συνέχισα.

Το αμάξι δεν είχε φανεί κι αυτό με προβλημάτιζε λίγο. Μήπως είχε πάρει άλλο δρόμο, μήπως ήταν η φαντασία μου, λες να το έπλασε το μυαλό μου όταν συνειδητοποίησε την ένεση θάρρους και αυτοπεποίθησης που χρειαζόμουν εκείνη τη στιγμή. Το τοπίο καθάριζε όπως και ο δρόμος από τα χώματα. Ο βαθμός κινδύνου είχε μειωθεί και η οδήγηση είχε γίνει πιο εύκολη. Σε συνδυασμό πλέον με την καθαρή ατμόσφαιρα και με τους χτύπους της καρδιάς μου να έχουν επανέλθει στο κανονικό τους ρυθμό, απολάμβανα την ομορφιά της φύσης. Γενικά έχω παρατηρήσει ότι μετά από μια θεομηνία η φύση πάντα φοράει τα γιορτινά της. Με παρέσυρε όμως και παραλίγο να μην δω την τελευταία της έκπληξη. Λίγο πριν τη στροφή ο δρόμος σχεδόν "έλειπε", σαν κάποιος να είχε κόψει ένα κομμάτι ασφάλτου και το είχε αντικαταστήσει με χώμα.

Σταματάω δέκα μέτρα πριν το επικίνδυνο σημείο, αφήνω τη μηχανή αναμμένη και κατεβαίνω από τ' αμάξι. Πατάω το χώμα με το πόδι μου, μαλακό, θα μ' αντέξει; Το έδαφος είναι γεμάτο ρωγμές, σχεδόν βλέπω το κενό. Αυτό ήταν σκέφτηκα τρίτη και φαρμακερή. Ξαναμπαίνω στο αμάξι και ανοίγω το ράδιο, τίποτα καμιά συχνότητα, η συχνότητες γυρνάνε και ξαναγυρνάνε και δεν σταματάνε πουθενά. Μπορώ να επιστρέψω πίσω και να χάσω 2 ώρες ταξίδι ή να προχωρήσω και να έχω μια ωραία ιστορία. Δεν το σκέφτομαι δεύτερη φορά, βάζω όπισθεν πηγαίνω με το αμάξι πέντε μέτρα πιο πίσω, παίρνω φόρα και ορμάω για να περάσω όσο πιο γρήγορα μπορώ από πάνω. Με μια ανάσα λοιπόν λες και έτρεχα κούρσα εκατό μέτρων υπερπηδώ και και το τελευταίο εμπόδιο της φύσης.

Στα δυο χιλιόμετρα συνάντησα και το αμάξι που είχα δει και με είχε τονώσει ψυχολογικά. Ανήκε

σε έναν τεχνικό της ΔΕΗ που είχε έρθει να τσεκάρει κάτι γεννήτριες. Όλα τα λεφτά ήταν η έκφραση από το πρόσωπό του όταν με είδε να περνάω από μπροστά του. Παρόμοια έκφραση είχα και γω όταν στο τέλος της όλης διαδρομής είδα μια ταμπέλα που έγραφε "Προσοχή Κατάρα, κλειστή λόγω κινδύνου κατολίσθησης".